نونزدهمین سحرگاه ماه رمضان سال چهلم هجری، مسجد کوفه ناباورانه در سکوتی حزین
ظلمانی ترین شب و تلخ ترین حادثه را تجربه می کرد. آن شب تنهاترین شب کوفه بود و
خسوفی ترین شب تاریخ، پاره ای از ابرهای تیره و سیاه بر شهر کوفه سایه انداخته بود.
روحی الهی در سکوت غمگین شب به پرواز ملکوت درآمده بود. مرغابی ها غمگینانه ترین
آوازها را به گلوی شب ریخته بودند، زمین از این فاجعه می لرزید و ستونهای مسجد کوفه
مرثیه سر داده بودند و از خونین ترین نماز صبح، شکوه داشتند...
دیری نگذشت ! که
علی(ع) آن مرد عدالت، در بستر شهادت آرمیده بود، و عرشیان از اضطراب این صحنه با
یکدیگر نجوا می کردند تا تعبیری بر " فُزتُ و رَبِّ الکعبه " بیابند ! محراب کوفه
در سکوتی غنوده بود. بیوه زنان و طفلان بی پدر، درغبار سنگین آن لحظه های جان فرسا
دیده ها را بر در دوخته و منتظر باز شدن آن با دستان یتیم نواز مولایشان بودند که
باز هم پدر و پناهشان بیاید و برایشان قوت شبانه بیاورد. آری شانه های زخمی علی(ع)
به انبان نان و خرما الفتی دیرینه داشت و ایتام و بی پناهان با طنین گامهای او
مانوس بودند.
هان ای زمینیان، اینان با علی چه کردند...؟ این سوالی بود که
آسمانیان از اهل زمین می پرسیدند. شب می رفت تا به صبح برسد
که ناگهان حزن انگیزترین فریادها از خانه علی(ع) برخاست. کوفه درمیان دستان آکنده
از شرمش، مردمی از تبار عرشیان را با فرق شکافته به عرشیان تقدیم می کرد. تاریخ هم
از عمق این فاجعه تام می گریست و خطاب به زمینیان می گفت... ای مردم با تجسم عدالت
چه کردید؟ ننگتان باد که با وسوسه های شیطانی، دستان خود را به خون بهترین و
پاکترین انسان آلودید... آیا نیندیشید که زمین، لحظه های بدون علی(ع) را چگونه سر
کند؟ شب، بدون مناجات علی(ع) چگونه سحر کند؟ نفرین بر آن دستان مظلوم کش که خاک نشینان را باز هم بر خاک نشاندند و زخمی عمیق در سینه درد آلود
تاریخ بشر نشانیدند، زخمی که با هیچ مرهمی التیام نخواهد یافت.