وی فرزند ابو طالب بود. علی (ع) ده سال پیش از بعثت متولد شد و پس از شش سال در
اثر قحطی که در مکه اتفاق افتاد بنا به درخواست پیغمبر اکرم (ص) از خانه پدر به
خانه پسر عموی خود یعنی پیامبر منتقل گردید و تحت سرپرستی و پرورش مستقیم آن حضرت
درآمد. پس از چند سال که پیغمبر اکرم (ص) به موهبت نبوت نایل شد و برای نخستین بار
در (غار حرا) وحی آسمانی به وی رسید وقتی که از غار رهسپار شهر و خانه خود شد، شرح
حال را فرمود، علی (ع) به آن حضرت ایمان آورد و باز در مجلسی که پیغمبر اکرم (ص)
خویشاوندان نزدیک خود را جمع و به دین خود دعوت نموده فرمود نخستین کسی که از شما
دعوت مرا بپذیرد خلیفه و وصیه و وزیر من خواهد بود، تنها کسی که از جای خود بلند شد
و ایمان آورد علی (ع) بود و پیغمبر اکرم (ص) ایمان او را پذیرفت و وعده های خود را
درباره اش امضا نمود و از این روی علی (ع) نخستین کسی است در اسلام که ایمان آورد و
نخستین کسی که هرگز غیر خدای یگانه را نپرستید.

علی (ع) پیوسته ملازم پیغمبر
(ص) بود تا آن حضرت از مکه به مدینه هجرت نمود و در شب هجرت نیز که کفار خانه آن
حضرت را محاصره کرده بودند و تصمیم داشتند آخر شب به خانه ریخته و آن حضرت را در
بستر خواب قطعه قطعه نمایند، علی (ع) در بستر پیغمبر اکرم (ص) خوابیده و آن حضرت از
خانه بیرون آمده رهسپار مدینه گردید و پس از آن حضرت مطابق وصیتی که کرده بود،
امانتهای مردم را به صاحبانش رسانده، مادر خود و دختر پیغمبر را با دو زن دیگر
همراه نموده و به مدینه حرکت نمود. در مدینه نیز ملازم پیغمبر اکرم (ص) بود و آن
حضرت در هیچ خلوت و جلوتی علی را کنار نزد و یگانه دختر محبوب خود فاطمه را به وی
تزویج نمود و در موقعی که میان اصحاب خود عقد اخوت می بست او را برادر خود قرار
داد.

علی در همه جنگها که پیغمبر اکرم شرکت فرموده بود حاضر شد جز جنگ تبوک
که آن حضرت او را در مدینه به جای خود نشانیده بود و در هیچ جنگی پای به عقب نگذاشت
و از هیچ حریفی روی نگردانید و در هیچ امری مخالفت پیامبر (ص) را نکرد چنانچه آن
حضرت فرمود : هرگز علی از حق و حق از علی جدا نمی شود.

علی (ع) در روز رحلت
پیامبر اکرم 33 سال داشت و با اینکه در همه فضایل دینی سرآمد و در میان اصحاب
پیامبر اسلام ممتاز بود به عنوان اینکه او جوان است و مردم به واسطه خون های که در
جنگها پیشاپیش پیامبر اکرم (ص) ریخته با وی دشمنند از خلافت کنارش زدند و به این
ترتیب دست آن حضرت از شئونات عمومی به کلی قطع شد ! وی نیز در خانه ماند و به تربیت
افراد پرداخت و 25 سال که زمان سه خلیفه پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) بود گذرانیده و
پس از کشته شدن خلیفه سوم مردم با آن حضرت بیعت نموده و به خلافت
برگزیدند.

آن حضرت در خلافت خود که تقریبا 4 سال و 9 ماه طول کشید سیرت
پیامبر اکرم (ص) را داشت و به خلافت خود صورت نهضت و انقلاب داده به اصلاحات پرداخت
و البته این اصلاحات به ضرر برخی از سودجویان تمام می شد و از این رو عده ای از
صحابه ایشان که پیشاپیش آنها عایشه، طلحه، زبیر و معاویه بودند خون خلیفه سوم را
دستاویز قرار داده سر به مخالفت برافراشتند و بنای شورش و آشوب گری گذاشتند. آن
حضرت برای خوابانیدن فتنه، جنگی با عایشه و طلحه و زبیر در نزدیکی بصره کرد که به
جنگ جمل معروف است و جنگی با معاویه در مرز عراق و شام کرد که به جنگ صفین معروف
است و یک سال و نیم ادامه داشت و نیز جنگی با خوارج که در نهروان کرد و به جنگ
نهروان معروف است. به این ترتیب در ایام خلافت خود بیشتر مساعی آن حضرت صرف رفع
اختلافات داخلی بود و پس از گذشت زمانی کوتاه در صبح روز نونزدهم ماه مبارک رمضان
سال چهلم هجری در مسجد کوفه در سجاده ی نماز به دست ابن ملجم مرادی که از خوارج بود
ضربتی سهمگین خورده و در شب بیست و یکم همان ماه به شهادت رسیدند. در احادیث از
پیامبر اکرم نقل شده که روزی به حضرت علی فرمود، ای علی، تو به دست شقی ترین
انسانها کشته خواهی شد.