حاتم را پرسیدند که :« هرگز از خود کریمتر دیدی؟»
    گفت : بلی، روزی در خانه غلامی یتیم فرودآمدم و وی ده گوسفند داشت.
    فی الحال یک گوسفند بکشت و بپخت وپیش من آورد.
    مرا قطعه ای از آن خوش آمد، بخوردم .
    گفتم : « والله این بسی خوش بود.»
    غلام بیرون رفت و یک یک گوسفند را می کشت وآن موضع را (آن قسمت ) را می پخت و پیش من می آورد.
    و من ازاین موضوع آگاهی نداشتم.
    چون بیرون آمدم که سوار شوم دیدم که بیرون خانه خون بسیار ریخته است.
    پرسیدم که این چیست؟
    گفتند : وی (غلام) همه گوسفندان خود را بکشت (سربرید).
    وی را ملامت کردم که : چرا چنین کردی؟
    گفت : سبحان الله ترا چیزی خوش آید که من مالک آن باشم و در آن بخیلی کنم؟
    پس حاتم را پرسیدندکه :« تو در مقابله آن چه دادی؟»
    گفت : « سیصد شتر سرخ موی و پانصد گوسفند.»
    گفتند : « پس تو کریمتر از او باشی! »
    گفت : « هیهات ! وی هرچه داشت داده است و من آز آن چه داشتم و از بسیاری ؛ اندکی بیش ندادم.»